Thuismentor Bob vertelt:

"Wat ik zo waardevol vind is dat je echt verschil kunt maken"

Bob besloot zijn vrije tijd te besteden aan het begeleiden van kinderen. Hij heeft zelf geen kinderen, maar wilde graag iets betekenen. Via School’s cool Amsterdam werd hij gekoppeld aan Dani als thuismentor, en wat begon als wekelijkse ontmoetingen groeide uit tot een bijzondere band. Geduld, vertrouwen en plezier speelden daarin een belangrijke rol. Hij vertelt over zijn ervaringen: 


"Toen ik vijf jaar geleden stopte met werken, nam ik de beslissing om kinderen te helpen. Zelf heb ik geen kinderen, dus wilde ik die ervaring hebben. Dat bleek ontzettend leuk. Wat ik zo waardevol vind aan School’s cool, is dat je echt verschil kunt maken. Ik begeleid nu vier kinderen, waaronder Dani. Hij werd aan mij gekoppeld toen hij 12 was. Omdat hij uit Mexico kwam, had hij een serieuze achterstand in de Nederlandse taal. 

 

Onze routine was dat we één keer per week bij de OBA (Openbare Bibliotheek Amsterdam) afspraken: ik met cappuccino en hij met een gevulde koek en groene ijsthee. Hoewel hij soms erg zijn best moest doen om de woorden te vinden, sprak hij best veel. Ik zei een keer tegen hem dat hij een makkelijke prater is en dat ik dat fijn vond.    

 

Hij antwoordde dat hij, in vergelijking met zijn grote broer, zo slecht Nederlands spreekt omdat hij normaal tegen andere mensen niet zoveel zegt. Ik was daarover verbaasd en vroeg hem hoe het dan toch kwam dat hij wel tegen mij veel sprak. “Omdat je eh…. patiënt bent.” 

 

Hevig verbaasd keek ik hem niet-begrijpend aan. Toen viel me in dat het een Spaans woord was waarvan hij het Nederlandse niet kende. “Geduldig”, zei ik. “Ja, geduldig, je bent geduldig”, zei hij. Hij lichtte toe dat ik hem nooit aanvulde en hem (soms lang) naar woorden liet zoeken. 

 

Hoewel we nooit een gebrek aan gespreksstof hadden, gingen we regelmatig naar musea om over andere dingen te praten dan school. We zijn in het Rijksmuseum geweest, Van Gogh, Onze Lieve Heer op Solder, Nemo, het Scheepvaartmuseum en onlangs zijn we met zijn moeder en grote broer naar het Anne Frankhuis geweest. 

 

Ondertussen is hij 15 jaar en spreekt al veel beter Nederlands. Zijn cijfers op school zijn ronduit goed. Dus is een wekelijks gespreksuurtje niet meer nodig. Maar we vinden het allebei nog te leuk, dus we gaan (in een lagere frequentie) door." 

Word ook thuismentor

Maak verschil en draag bij aan gelijke kansen voor ieder kind. Met verschillende locaties in Nederland geven we jaarlijks honderden kinderen een steuntje in de rug. Meld je aan en ontdek hoe jij een impact kunt maken: